Rozpoczęłam swoją przygodę z ciastami bananowymi od bannoffee pie, które prezentowałam w zeszłym roku. Pokochałam je tak bardzo, że nie przestaję tęsknić za tym smakiem. A kto by pomyślał, że tak zadziała na mnie zwykłe z pozoru, ciasto z bananami.

Gdy byłam w Hiszpanii jeszcze zimą, poszłam do pobliskiej restauracji prowadzonej przez Anglików. Stoliki obsługiwał od lat jeden kelner, który swoją charyzmą wypełniał restaurację po brzegi klientami. Po zjedzonej kolacji, notabene najlepszych ( i największych) żeberkach jakie jadłam w życiu, zapytał czy mamy ochotę na deser. Mamy brownie, lody, bannoffee pie… Rozmarzyłam się, choć z powodu braku miejsca w żołądku musiałam odmówić rzucając krótkie „kocham bannoffee pie, ale nie dam rady, bo jestem strasznie najedzona”. Wróciliśmy do tej restauracji pół roku później i zastaliśmy tego samego kelnera. Ponownie zjedliśmy żeberka i ponownie przyszła pora deseru. Gdy wymieniał co słodkiego poleca, nagle odwrócił się do mnie, zalotnie uśmiechnął i spytał, czy nie mam ochoty na bannoffee pie, bo pamięta że mam do niego słabość. Jakim cudem po upływie pół roku wciąż pamiętał ten fakt?! To się nazywa perfekcyjna obsługa.

Nie mogę przecież cały czas robić wyżej wspomnianego placka, więc dzisiaj proponuję banany w innej formie. Ciasto piecze się do góry nogami, tak że po upieczeniu spód staje się wierzchem i na odwrót. Do tego karmelizowane banany wtapiają się w puszyste ciasto… lepiej być nie może.

Śliwka